Met de bende van Wim op pad

Vanmorgen om 9.30 uur afgesproken met Kees bij het fietstunneltje van Ranzijn.
Kees staat al om mij te wachten als ik iets voor half 10 arriveer.
Samen gaan we op weg om Sebastiaan op te halen in Driehuizen.
Nadat ook Sebastiaan zich heeft aangesloten gaan we gedrieën naar de Woude voor koffie met gebak.

Tijdens de koffie komt Jan Geel uit Oostwoud ook de groep versterken.
Na de koffie gaan we met zijn vijven op weg.
Met de pont het Noordzee kanaal over en dan door naar het kopje van Bloemendaal.
Dat is nog een venijnige klim.
Ik kon net optijd terug naar het kleinste voorblad en zo rustig omhoog trappen.
Sebastiaan had minder geluk. Zijn fiets wilde niet op het kleinste blad en moest dus noodgedwongen lopend omhoog.
Boven op de parkeerplaats was er een aardige dame die de opmerking had over onze benen.
Of wij zo wel vrij mochten rond lopen.....

Na het kopje van Bloemendaal zou Wim voorrijden naar de ruïne van Brederode.
Na de eerste bocht waren wij allen Wim al kwijt.
Ik zag hem in mijn ooghoeken nog net verdwijnen.
Dus een stukje achteruit en achter Wim aan.
Ook Sebastiaan lukte dat, alleen Kees en Jan waren we kwijt.
Na een kort telefoontje spreken we af dat we elkaar weer ontmoeten bij de ruïne.
Bij de ruïne moeten onze fietsen op de voorgrond op de foto.
Wordt een leuk plaatje.

Vanaf de ruïne naar pontje Buitenhuizen gaan alle remmen los.
Er wordt flink vaart gemaakt.
Ik zie even een drempel in het fietspad iets te laat en besluit dan maar vol door te gaan.

Volgens Kees en Jan kom ik een stukje los van de grond.
De Quest wordt dus een soort zeppelin.
Nadat we zijn overgevaren vervolgen we onze tocht over de meest wonderschone dijken van de stelling van Amsterdam.
Onderweg komen we nog een wonderlijke driewieler tegen.
Even later stopt hij en wij ook om er even een plaatje van te maken.
Dan door naar het fort Krommeniedijk, dat open gesteld is voor publiek vandaag.
Wim trakteert ons op een rondleiding.
Blijkt dat het fort op 3000 palen staat en dat het beton zonder wapening is.
Binnen begin ik het toch wel koud te krijgen.
Ik mis de beschutting van mijn fiets.
Ook Sebastiaan krijgt het koud en zoekt ook de beschutting van zijn fiets.

Als Wim, Kees en Jan ook weer buiten zijn zetten we koers naar de Woude.
Waar ons nog een heerlijk bakkie koffie met een stukje taart te wachten staat.
Het laatste stuk langs het Noordhollands Kanaal en dan bij Alkmaar neem ik afscheid van Kees en rijdt het laatste stuk door Alkmaar naar huis.